Στο παρόν άρθρο σκέφτηκα να δώσω μια πιο διαδραστική απόχρωση, μορφοποιώντας με φωτογραφίες κάποια από τα κακώς κείμενα που κατατρύχουν την καθημερινότητά μας. Άλλωστε, μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, κι ιδιαίτερα όταν η εικόνα αυτή παραμένει απαράλλακτη για μεγάλο διάστημα, σημειοδοτώντας τη συνολικότερη κατάπτωση και παρακμιακή ροπή μας.
Εικόνες από το πάλαι ποτέ γήπεδο μπάσκετ, τις παλαιές Αποθήκες, το πρώην Β΄ Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο… τρεις χώροι που βοούν απαξιωμένοι… τρεις αιτίες ντροπής για κάθε δήμο που θέλει να θεωρείται σύγχρονος. Διότι δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι φωνή, αλλά και τα μέρη που συνδέθηκαν μαζί τους, και κυρίως οι λόγοι που τους συνέδεσαν. Κι όλα αυτά, εντέλει, συμπυκνώνονται σε μνήμες, που από τη μια μάς συγκρατούν σε υγιείς ρίζες, κι από την άλλη μάς ωθούν να απλώσουμε τα κλαδιά τής δικής μας δημιουργικότητας. Στον δήμο μας, δυστυχώς, η μνήμη έγινε αμνησία και οι χώροι της αφέθηκαν στα φθοροποιά χέρια τού χρόνου να ρημάζουν και να κακοποιούνται.
Όταν, λοιπόν, οι δημοτικοί μας άρχοντες φέρονται τόσο βάναυσα σ’ έναν χώρο ιστορικό, όπως το κτήριο που συστέγαζε το Β΄ Δημοτικό και Νηπιαγωγείο… όταν κυριολεκτικά δεν τους «καίγεται καρφί» για την κατάσταση που επικρατεί στην περιβάλλουσα ζώνη του, η οποία έχει μετατραπεί σε πραγματική χωματερή σκουπιδιών και έκνομων δοσοληψιών… τότε μάλλον θα πρέπει να έχουν πάθει «βέρτιγκο», σύγχυση ρόλων και αρμοδιοτήτων. Και το πιο κωμικοτραγικό είναι ότι το οικόπεδο αυτό έχει αγοραστεί από τον δήμο, με χρήματα των πολιτών, που σαν καλός νοικοκύρης το έχει ήδη προγράψει, αμελώντας και τον στοιχειώδη καθαρισμό του – έστω για τα μάτια! Τον Απρίλιο, μάλιστα, του 2012, με απευθείας ανάθεση, παραχωρήθηκε σε αρχιτεκτονικό γραφείο το έργο τής μελέτης αναμόρφωσης του κτηρίου, έναντι του ποσού των σαράντα πέντε χιλιάδων ευρώ… έκτοτε, ουδέν νεότερον…
Πόσο, όμως, διαφορετική θα ήταν η εικόνα, αν οι ιθύνοντες έδειχναν μεγαλύτερη ζέση στην υπηρέτηση των δημοτικών πραγμάτων: ένα κτήριο – πολυχώρος, όπου τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης θα έβρισκαν, επιτέλους, την αξιόπιστη - φυσική τους στέγη. Το αλλοτινό σχολείο είναι λογικό τώρα να μετεξελιχθεί στην πολιτισμική κιβωτό μας, ως βιβλιοθήκη, αίθουσα κινηματογραφικών προβολών, θεατρικών παραστάσεων, καλλιτεχνικών μαθημάτων και συναντήσεων, και γενικότερα σαν εστία αναζήτησης και προαγωγής τού δικού μας πνευματικού στίγματος. Στον εκτενή προαύλιο χώρο, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί ένα καλαίσθητο πάρκο με μικρό θέατρο, όπου, καιρού επιτρέποντος, θα «γεννούσε» για την περιοχή ήχους τέχνης και μελωδίες μουσικής. Κι όλα αυτά δεν είναι όνειρα… δεν μπορεί να είναι μόνο όνειρα… στο χέρι μας είναι να τα επιβάλουμε σε ορισμένους αμετανόητα καρεκλοκένταυρους!
Ας περάσουμε τώρα στο άλλο θέαμα γελοιότητας που μας προσφέρουν οι εκλεγμένοι «κομπέρ» μας. Παλαιές Αποθήκες, τα λόγια εδώ περιττεύουν… όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες αυτής τής παρατημένης ασχήμιας, που στέκεται σαν βραχνάς στην «καρδιά» τής πόλης μας. Οι πομπώδεις διακηρύξεις περί υποθαλάσσιου πάρκινγκ πήραν, επιτέλους, σάρκα και οστά… ένα γκρέμισμα του φράχτη τού αλλοτινού συνεταιρισμού, και το υπερσύγχρονο πάρκινγκ… έτοιμο! Χωρίς κανένα χωροταξικό σχεδιασμό, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την εξυπηρέτηση των αληθινών αναγκών των πολιτών… οι δημοτάρχες μας απλά είδαν φως και μπήκαν… ή μάλλον χώρο ελεύθερο, και τον έζωσαν όπως – όπως από τις λαμαρίνες τής αυτοκίνησης.
Κι αν τα παραπάνω υποκρύπτουν την απουσία στοιχειώδους αισθητικής και σχεδιασμού, η επαναχρησιμοποίηση χώρων βεβαρημένων με χημικά τι να καταδεικνύει άραγε; Πώς επιτρέπεται η λειτουργία γυμναστηρίου σε μια μέχρι πρότινος αποθήκη, όπου φυλάσσονταν χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα; Η εισπνοή τέτοιων υλικών, εν ώρα μάλιστα άσκησης, όταν δηλαδή το αναπνευστικό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία και ένταση, δεν εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία των αθλουμένων; Ή μήπως κάποιοι νομίζουν πως, με ένα επιφανειακό σοβάντισμα, χώροι, που μολύνονταν επί δεκαετίες από βαρέα χημικά, μπορούν να γίνουν χρηστικοί… και μάλιστα σε μαζικές δραστηριότητες; Ποιοι παίρνουν τέτοιου είδους αποφάσεις χωρίς να έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι τού προβλήματος! Τοίχοι, θεμέλια, αέρας εμποτισμένοι με καρκινογόνες ουσίες δεν πρέπει επ’ ουδενί να προκρίνονται ως τόποι όχι μόνο άθλησης, αλλά και κάθε εκδήλωσης!
Οι ηγήτορές μας όμως έχουν συνηθίσει στις εύκολες λύσεις, άλλωστε αυτό που τους επιτρέπει να κρατάνε ακόμα τα ηνία τού δήμου είναι το θεαθήναι… οι μπαλαφάρες και η μονομανής προβολή τους σε καλοστημένες πανηγύρεις. Έβαλαν, λοιπόν, κάτω όλο το περίτεχνο ταλέντο τους, κι αποφάσισαν να συνδυάσουν τις Αποθήκες με το δουλοπαροικό εξάμβλωμα της Κοινωφελούς Εργασίας, και με δημότες που, μην έχοντας τα μέσα να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό γυμναστήριο, βρήκαν καλή την ιδέα. Γρήγορα, ωστόσο, η αποπνικτική ατμόσφαιρα έκανε αρκετούς να αναθεωρήσουν την αρχική τους εκτίμηση περί καλής ιδέας και να διαμαρτυρηθούν… Ποιο δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείται στην προκειμένη περίπτωση, όταν ο πολίτης αντιμετωπίζεται σαν αγελαίος και παρίας;… Ποια ανταποδοτική υπηρεσία του προσφέρεται, όταν εξευτελίζεται τόσο εμφατικά με παροχές β΄ κατηγορίας;…
Είναι πια τόσο δύσκολο να συγκεντρωθούν οι δραστηριότητες του συγκεκριμένου γυμναστηρίου σε άλλη αίθουσα ή στο Κλειστό Αθλητικό Κέντρο μας, και στο μεταξύ οι εγκαταστάσεις των Αποθηκών να γκρεμιστούν, να απολυμανθούν και στη θέση τους να ανεγερθεί ένα σύγχρονο συγκρότημα άθλησης; Όπως φαίνεται είναι όντως δύσκολο, διότι αυτή η εικόνα μπάχαλου βολεύει την προεκλογική ρητορική κάποιων – βολεύει να ηγούνται ενός δήμου αναρχίας κι ανοργανωσιάς, όπου ο πολίτης έχει γαλουχηθεί να μην λογαριάζει τίποτα… και να μην τον λογαριάζουν σε τίποτα! Κι έτσι, του «κατσικώνονται» η Σκύλλα και η Χάρυβδη, και ευγνωμονεί και τη μοίρα του για τα ευλογημένα χέρια στα οποία ευήθως κακόπεσε…
Πάμε τώρα στο έσχατο κεφάλαιο της τριλογίας μας. Γήπεδο μπάσκετ, ίσως το πιο ταλαιπωρημένο κομμάτι τής πόλης μας. Κάποτε εδώ δέσποζε η λεγόμενη «Τρύπα τού Χούτα»… σήμερα, οι επίγονοί του πολιτικάντηδες τείνουν να μεταβάλουν ξανά το μέρος σε τρύπα! Το ασφαλτοστρωμένο, εξάλλου, δάπεδό του, που παλιότερα παίζαμε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, έχει ήδη γεμίσει με τρύπες και λακκούβες, σαν να πρόκειται για ναρκοθετημένη περιοχή. Από τις τρεις μπασκέτες απέμεινε σιωπηρός και αχρηστευμένος βιγλάτορας η μία… ενώ η μουχλιασμένη πρασινάδα και τα χόρτα έχουν κατακλύσει τις κερκίδες εν είδει θεατών! Μικρό, άλλωστε, διάστημα πέρασε από την απομάκρυνση των πέριξ του κιγκλιδωμάτων που είχαν καταπέσει ή μετεωρίζονταν, απειλώντας για καιρό τους περαστικούς με σοβαρό τραυματισμό.
Ως εκεί έφθασε η παρεμβατική πρεμούρα των υπευθύνων(!). Το γεγονός ότι το γήπεδό αυτό ήταν η μοναδική διέξοδος άθλησης - διασκέδασης για τα παιδιά στην ανατολική πλευρά τής πόλης κανέναν δεν μοιάζει να συγκινεί. Το γεγονός ότι βρίσκεται στην από Άρτα είσοδο της Αμφιλοχίας, κι έπρεπε να αποτελεί τη βιτρίνα μας, πάλι ατάραχους αφήνει τους δημαρχιακούς μας αστέρες! Αντί, συνεπώς, να επενδύσουμε στη δημιουργική απασχόληση των νέων μας, ας το κάνουμε κι αυτό πάρκινγκ… ή καλύτερα, να σταθούμε οικολογικότεροι και να αναθέσουμε στη δύναμη της Φύσης να το εκχερσώσει και να το μετατρέψει σε βούρκο… Υπήρξαμε ανίκανοι να συντηρήσουμε, με ελάχιστο κόστος, έναν όμορφο χώρο… και τώρα το κόστος τής απουσίας του βαραίνει δυσαναπλήρωτο για τους συμπολίτες μας.
Τρεις εικόνες που αποτυπώνουν με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την κατάσταση αποδόμησης που κυριαρχεί στον δήμο μας. Οι εικόνες τής κοινωνίας μας… οι δικές μας εικόνες, που έχουμε εθιστεί να καταπίνουμε τις κατεστημένες βεβαιότητες, θεωρώντας τες ως τις μόνες ισχύουσες. Ενώ, λοιπόν, θα μπορούσε η τόσο παραμελημένη ανατολική πλευρά τής πόλης να διαθέτει τρεις ζωντανούς πόλους δραστηριοτήτων, που θα λειτουργούσαν και ως πυρήνες εξευγενισμού των ηθών και σύσφιγξης των σχέσεων μεταξύ των δημοτών, μαραζώνει στην τσιμεντοποίηση και στην ασφυξία τής απουσίας ελεύθερων χώρων δημιουργικής ζύμωσης. Κοινωνία, εικόνα σου είμαι… εικόνα εφιαλτική… μα όχι μη αναστρέψιμη!...
Βασίλης Νάκας, δημοσιογράφος.
YΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ «ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ».
Εικόνες από το πάλαι ποτέ γήπεδο μπάσκετ, τις παλαιές Αποθήκες, το πρώην Β΄ Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο… τρεις χώροι που βοούν απαξιωμένοι… τρεις αιτίες ντροπής για κάθε δήμο που θέλει να θεωρείται σύγχρονος. Διότι δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι φωνή, αλλά και τα μέρη που συνδέθηκαν μαζί τους, και κυρίως οι λόγοι που τους συνέδεσαν. Κι όλα αυτά, εντέλει, συμπυκνώνονται σε μνήμες, που από τη μια μάς συγκρατούν σε υγιείς ρίζες, κι από την άλλη μάς ωθούν να απλώσουμε τα κλαδιά τής δικής μας δημιουργικότητας. Στον δήμο μας, δυστυχώς, η μνήμη έγινε αμνησία και οι χώροι της αφέθηκαν στα φθοροποιά χέρια τού χρόνου να ρημάζουν και να κακοποιούνται.
Όταν, λοιπόν, οι δημοτικοί μας άρχοντες φέρονται τόσο βάναυσα σ’ έναν χώρο ιστορικό, όπως το κτήριο που συστέγαζε το Β΄ Δημοτικό και Νηπιαγωγείο… όταν κυριολεκτικά δεν τους «καίγεται καρφί» για την κατάσταση που επικρατεί στην περιβάλλουσα ζώνη του, η οποία έχει μετατραπεί σε πραγματική χωματερή σκουπιδιών και έκνομων δοσοληψιών… τότε μάλλον θα πρέπει να έχουν πάθει «βέρτιγκο», σύγχυση ρόλων και αρμοδιοτήτων. Και το πιο κωμικοτραγικό είναι ότι το οικόπεδο αυτό έχει αγοραστεί από τον δήμο, με χρήματα των πολιτών, που σαν καλός νοικοκύρης το έχει ήδη προγράψει, αμελώντας και τον στοιχειώδη καθαρισμό του – έστω για τα μάτια! Τον Απρίλιο, μάλιστα, του 2012, με απευθείας ανάθεση, παραχωρήθηκε σε αρχιτεκτονικό γραφείο το έργο τής μελέτης αναμόρφωσης του κτηρίου, έναντι του ποσού των σαράντα πέντε χιλιάδων ευρώ… έκτοτε, ουδέν νεότερον…
Πόσο, όμως, διαφορετική θα ήταν η εικόνα, αν οι ιθύνοντες έδειχναν μεγαλύτερη ζέση στην υπηρέτηση των δημοτικών πραγμάτων: ένα κτήριο – πολυχώρος, όπου τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης θα έβρισκαν, επιτέλους, την αξιόπιστη - φυσική τους στέγη. Το αλλοτινό σχολείο είναι λογικό τώρα να μετεξελιχθεί στην πολιτισμική κιβωτό μας, ως βιβλιοθήκη, αίθουσα κινηματογραφικών προβολών, θεατρικών παραστάσεων, καλλιτεχνικών μαθημάτων και συναντήσεων, και γενικότερα σαν εστία αναζήτησης και προαγωγής τού δικού μας πνευματικού στίγματος. Στον εκτενή προαύλιο χώρο, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί ένα καλαίσθητο πάρκο με μικρό θέατρο, όπου, καιρού επιτρέποντος, θα «γεννούσε» για την περιοχή ήχους τέχνης και μελωδίες μουσικής. Κι όλα αυτά δεν είναι όνειρα… δεν μπορεί να είναι μόνο όνειρα… στο χέρι μας είναι να τα επιβάλουμε σε ορισμένους αμετανόητα καρεκλοκένταυρους!
Ας περάσουμε τώρα στο άλλο θέαμα γελοιότητας που μας προσφέρουν οι εκλεγμένοι «κομπέρ» μας. Παλαιές Αποθήκες, τα λόγια εδώ περιττεύουν… όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες αυτής τής παρατημένης ασχήμιας, που στέκεται σαν βραχνάς στην «καρδιά» τής πόλης μας. Οι πομπώδεις διακηρύξεις περί υποθαλάσσιου πάρκινγκ πήραν, επιτέλους, σάρκα και οστά… ένα γκρέμισμα του φράχτη τού αλλοτινού συνεταιρισμού, και το υπερσύγχρονο πάρκινγκ… έτοιμο! Χωρίς κανένα χωροταξικό σχεδιασμό, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την εξυπηρέτηση των αληθινών αναγκών των πολιτών… οι δημοτάρχες μας απλά είδαν φως και μπήκαν… ή μάλλον χώρο ελεύθερο, και τον έζωσαν όπως – όπως από τις λαμαρίνες τής αυτοκίνησης.
Κι αν τα παραπάνω υποκρύπτουν την απουσία στοιχειώδους αισθητικής και σχεδιασμού, η επαναχρησιμοποίηση χώρων βεβαρημένων με χημικά τι να καταδεικνύει άραγε; Πώς επιτρέπεται η λειτουργία γυμναστηρίου σε μια μέχρι πρότινος αποθήκη, όπου φυλάσσονταν χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα; Η εισπνοή τέτοιων υλικών, εν ώρα μάλιστα άσκησης, όταν δηλαδή το αναπνευστικό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία και ένταση, δεν εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία των αθλουμένων; Ή μήπως κάποιοι νομίζουν πως, με ένα επιφανειακό σοβάντισμα, χώροι, που μολύνονταν επί δεκαετίες από βαρέα χημικά, μπορούν να γίνουν χρηστικοί… και μάλιστα σε μαζικές δραστηριότητες; Ποιοι παίρνουν τέτοιου είδους αποφάσεις χωρίς να έχουν εξεταστεί όλες οι παράμετροι τού προβλήματος! Τοίχοι, θεμέλια, αέρας εμποτισμένοι με καρκινογόνες ουσίες δεν πρέπει επ’ ουδενί να προκρίνονται ως τόποι όχι μόνο άθλησης, αλλά και κάθε εκδήλωσης!
Οι ηγήτορές μας όμως έχουν συνηθίσει στις εύκολες λύσεις, άλλωστε αυτό που τους επιτρέπει να κρατάνε ακόμα τα ηνία τού δήμου είναι το θεαθήναι… οι μπαλαφάρες και η μονομανής προβολή τους σε καλοστημένες πανηγύρεις. Έβαλαν, λοιπόν, κάτω όλο το περίτεχνο ταλέντο τους, κι αποφάσισαν να συνδυάσουν τις Αποθήκες με το δουλοπαροικό εξάμβλωμα της Κοινωφελούς Εργασίας, και με δημότες που, μην έχοντας τα μέσα να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό γυμναστήριο, βρήκαν καλή την ιδέα. Γρήγορα, ωστόσο, η αποπνικτική ατμόσφαιρα έκανε αρκετούς να αναθεωρήσουν την αρχική τους εκτίμηση περί καλής ιδέας και να διαμαρτυρηθούν… Ποιο δημόσιο συμφέρον εξυπηρετείται στην προκειμένη περίπτωση, όταν ο πολίτης αντιμετωπίζεται σαν αγελαίος και παρίας;… Ποια ανταποδοτική υπηρεσία του προσφέρεται, όταν εξευτελίζεται τόσο εμφατικά με παροχές β΄ κατηγορίας;…
Είναι πια τόσο δύσκολο να συγκεντρωθούν οι δραστηριότητες του συγκεκριμένου γυμναστηρίου σε άλλη αίθουσα ή στο Κλειστό Αθλητικό Κέντρο μας, και στο μεταξύ οι εγκαταστάσεις των Αποθηκών να γκρεμιστούν, να απολυμανθούν και στη θέση τους να ανεγερθεί ένα σύγχρονο συγκρότημα άθλησης; Όπως φαίνεται είναι όντως δύσκολο, διότι αυτή η εικόνα μπάχαλου βολεύει την προεκλογική ρητορική κάποιων – βολεύει να ηγούνται ενός δήμου αναρχίας κι ανοργανωσιάς, όπου ο πολίτης έχει γαλουχηθεί να μην λογαριάζει τίποτα… και να μην τον λογαριάζουν σε τίποτα! Κι έτσι, του «κατσικώνονται» η Σκύλλα και η Χάρυβδη, και ευγνωμονεί και τη μοίρα του για τα ευλογημένα χέρια στα οποία ευήθως κακόπεσε…
Πάμε τώρα στο έσχατο κεφάλαιο της τριλογίας μας. Γήπεδο μπάσκετ, ίσως το πιο ταλαιπωρημένο κομμάτι τής πόλης μας. Κάποτε εδώ δέσποζε η λεγόμενη «Τρύπα τού Χούτα»… σήμερα, οι επίγονοί του πολιτικάντηδες τείνουν να μεταβάλουν ξανά το μέρος σε τρύπα! Το ασφαλτοστρωμένο, εξάλλου, δάπεδό του, που παλιότερα παίζαμε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, έχει ήδη γεμίσει με τρύπες και λακκούβες, σαν να πρόκειται για ναρκοθετημένη περιοχή. Από τις τρεις μπασκέτες απέμεινε σιωπηρός και αχρηστευμένος βιγλάτορας η μία… ενώ η μουχλιασμένη πρασινάδα και τα χόρτα έχουν κατακλύσει τις κερκίδες εν είδει θεατών! Μικρό, άλλωστε, διάστημα πέρασε από την απομάκρυνση των πέριξ του κιγκλιδωμάτων που είχαν καταπέσει ή μετεωρίζονταν, απειλώντας για καιρό τους περαστικούς με σοβαρό τραυματισμό.
Ως εκεί έφθασε η παρεμβατική πρεμούρα των υπευθύνων(!). Το γεγονός ότι το γήπεδό αυτό ήταν η μοναδική διέξοδος άθλησης - διασκέδασης για τα παιδιά στην ανατολική πλευρά τής πόλης κανέναν δεν μοιάζει να συγκινεί. Το γεγονός ότι βρίσκεται στην από Άρτα είσοδο της Αμφιλοχίας, κι έπρεπε να αποτελεί τη βιτρίνα μας, πάλι ατάραχους αφήνει τους δημαρχιακούς μας αστέρες! Αντί, συνεπώς, να επενδύσουμε στη δημιουργική απασχόληση των νέων μας, ας το κάνουμε κι αυτό πάρκινγκ… ή καλύτερα, να σταθούμε οικολογικότεροι και να αναθέσουμε στη δύναμη της Φύσης να το εκχερσώσει και να το μετατρέψει σε βούρκο… Υπήρξαμε ανίκανοι να συντηρήσουμε, με ελάχιστο κόστος, έναν όμορφο χώρο… και τώρα το κόστος τής απουσίας του βαραίνει δυσαναπλήρωτο για τους συμπολίτες μας.
Τρεις εικόνες που αποτυπώνουν με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την κατάσταση αποδόμησης που κυριαρχεί στον δήμο μας. Οι εικόνες τής κοινωνίας μας… οι δικές μας εικόνες, που έχουμε εθιστεί να καταπίνουμε τις κατεστημένες βεβαιότητες, θεωρώντας τες ως τις μόνες ισχύουσες. Ενώ, λοιπόν, θα μπορούσε η τόσο παραμελημένη ανατολική πλευρά τής πόλης να διαθέτει τρεις ζωντανούς πόλους δραστηριοτήτων, που θα λειτουργούσαν και ως πυρήνες εξευγενισμού των ηθών και σύσφιγξης των σχέσεων μεταξύ των δημοτών, μαραζώνει στην τσιμεντοποίηση και στην ασφυξία τής απουσίας ελεύθερων χώρων δημιουργικής ζύμωσης. Κοινωνία, εικόνα σου είμαι… εικόνα εφιαλτική… μα όχι μη αναστρέψιμη!...
Βασίλης Νάκας, δημοσιογράφος.
YΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ «ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΔΗΜΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου