Να 'μαι λοιπόν την Κυριακή 3 Νοεμβρίου στις 10:30 το πρωί στο Σύνταγμα, στην πλατεία έξω από το μετρό. Κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται κι εγώ έπιασα ένα παγκάκι με ένα κουλούρι, λίγο να τρώω λίγο να πετάω στα περιστέρια που μαζεύτηκαν γρήγορα κοντά μου. Λιακάδα, ανοιξιάτικη μέρα… μάζευα ήλιο και γαλήνευα ακούγοντας έναν κιθαρίστα που έπαιζε νομίζω ισπανικά. Δεν άργησε να πάει 11:00 και σηκώθηκα απ' το παγκάκι. Ακριβώς στα σκαλοπάτια για το μετρό είδα μαζεμένες γνωστές φάτσες. Ήρθαν!
Ο Βασίλης, ο Σωτήρης, ο Παντελής, η Αθηνά και άλλα παιδιά που δεν τα γνώριζα.
« Ο μόνος που δεν περιμένατε ήμουν εγώ!» είπα.
Ακολούθησαν χειραψίες και συστάσεις. Βαρετάδα, θύαμος, Κεχρινιά, Μπούκα…
Κώστας, Νίκος, Σεραφείμ, Εμυ, Δέσποινα…
Μαρία, Νίκος…
Σε θυμάμαι… πότε τελείωσες το σχολείο… ωχ εγώ δεν έφερα ποδήλατο…
Λίγο αμήχανα, λίγο πρωτόγνωρα …. Το πρώτο πεντάλεπτο πέρασε
Και η πρώτη φωτογραφία βγήκε.
«με φόντο την πλατεία παιδιά, για να φαινόμαστε πολλοί!» είπε κάποιος.
Απόρρησα … Μα ήμασταν πολλοί!
Και πραγματικά ένιωσα ότι όλοι ξέραμε γιατί είχαμε μαζευτεί εκεί!
“Η ιδέα ήταν τόσο απλή και τόσο έξυπνη: Νέοι άνθρωποι από όλα τα χωριά του Βάλτου, να συναντηθούν για να δημιουργήσουν μια ομάδα που θα υπερβαίνει τα όρια ενός πολιτιστικού ή άλλου συλλόγου ενός χωριού και θα απλώνεται γεωγραφικά σε όλη την επαρχία.” varetadablog
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
11:30
«Εμείς θα πάμε με τα ποδήλατα» είπαν όσοι είχαν ποδήλατο…
«Κι εμείς θα πάμε με το μετρό» συμφωνήσαμε οι υπόλοιποι
Και να 'μαστε σε 5 λεπτά έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης να φιγουράρουμε
Και ο Βασίλης με το Νίκο να "τραβάνε" φωτογραφίες.
Κουβεντούλες , πηγαδάκια…
Που μένεις;…. Που δουλεύεις;… έχεις πάει στο μουσείο?
Κάπου σε εκείνο το σημείο...ε δεν άντεξα ρε αδελφέ...
«καφέ ρε παιδιά και χάνομαιιιιι!!!!»
Δεν ξέρω αν έχετε κάνει την διαδρομή Μουσείο Ακρόπολης – Θησείο με τα πόδια.
Δεν ξέρω αν ήταν οι περίπου δεκαπέντε Βαλτινοί, άλλοι εμπρός άλλοι πίσω, βήμα αργό αλαχάνιαστο, αν ήταν η ανοιξιάτικη μέρα, αν ήταν ο κόσμος , αν ήταν στα δεξιά μου ψηλά η Ακρόπολη, οι μικροπωλητές, ο μουσικός με το καβούκι απ' τη χελώνα…. ένιωθα όμως την γαληνή να περπατά πλάι μου και να σκέπτομαι πως δεν είμαι στην Αθήνα ή πως είμαι σε μια άλλη Αθήνα μιας άλλης εποχής.
Έφυγα… μακριά από την κρίση, μακριά από την ανεργία, μακριά από προβλήματα.
Στο τέταρτο ενώναμε τραπέζια κάτω από μια τέντα στην πλατεία του Θησείου.
-«προς τα πού πάει ο ήλιος?» ρώτησα και δεν με ένοιαζε καθόλου που μπορεί να φαινόταν χαζή η ερώτηση μου.
Ήθελα να το απολαυσω, τίποτα δεν μπορούσε να μου το χαλάσει.
Ο καφές ήρθε γρήγορα.
Και σε λίγο άλλα τρία παιδιά προστεθήκαν στην παρέα μας. Βασίλης, Στεφανία…
Και αν μέχρι αυτή τη στιγμή ήξερα γιατί πήγα σ΄αυτή τη συνάντηση, από εδώ και πέρα πραγματικά το πίστεψα.
Πίστεψα ότι μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο, χωρίς καλούπια, με ανιδιοτέλεια, αχρωμάτιστο, χωρίς προέδρους και γραμματείς, χωρίς κλίκες…
Δεκαπέντε Βαλτινοί ναι, δεκαπέντε συντοπίτες που μπορούν να γίνουν τριάντα, εκατό…
Να γίνουν πολλοί και να συμβαδίζουν παράλληλα, να προτείνουν και να αποφασίζουν όλοι μαζί, να λένε κοτσάνες και εξυπνάδες, χωρίς δεσμεύσεις και περιορισμούς να συνδιαμορφώσουν το αύριο και να αποχαιρετήσουν το χθες.
Το κακό χθες, το μαραμένο, το γερασμένο χθες, το χθες της διαφθοράς και της ομηρίας και να συνδιαμορφώσουν το αύριο που έτσι κι αλλιώς θα έρθει άλλα αν μπορέσουμε να δώσουμε την δική μας καλεμιά να το σμιλέψουμε γιατί να μείνουμε αμέτοχοι?
Απλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια είπαν τις δικιές τους ιδέες, είπαν τι τους τράβηξε σ΄αυτή τη συνάντηση… με ειλικρίνεια χωρίς μεγάλα λόγια…
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ
Αυτό πλανιόταν στον αέρα… να γίνουμε όλοι μια παρέα!
Το τρίωρο πέρασε χωρίς να το καταλάβω… ήθελα να πω πράγματα αλλά ήθελα να ακούσω κιόλας.
Και άκουγα μια μελώδια από ιδέες που με ξυπνούσε από τον λήθαργο της αδράνειας και του καναπέ.
Και όπως γράφει και ο Βασίλης στο varetadablog:
«Η ιδέα τους και μου άρεσε και με «τράβηξε». Μόνο να βρεθώ δίπλα τους σε αυτό το ξεκίνημα θα μπορούσα. Και αυτό κάνω.»
Ελάτε κι εσείς να γίνουμε μια μεγάλη παρέα.
Ελάτε να πείτε τις ιδέες σας, να τις μοιραστείτε μαζί μας.
Στην επόμενη συνάντηση που δεν θα αργήσει, ελάτε να χαράξουμε το δρόμο μαζί!
Τάσος
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου